Οκτώ και 4ο - Εφημερίδα του 4ου ΓΕΛ Ηρακλείου Κρήτης

Τα παραπετάσματα του πλοίου

Άραγε τι να ‘ναι αγάπη;

Μοιάζει με φτερό στο χώμα ξαπλωμένο,

άλλοτε άφθαρτο κι άλλοτε φθαρμένο.

Με άγκυρα μοιάζει βαριά,

Που στο βυθό της θάλασσας μένει παγιδευμένη και στο λιμάνι της καρδιάς, όλα τα υπομένει.

Μια ζωγραφιά μικρού παιδιού με χρώματα περίσσια,

ανάκατα χορεύουνε και φτιάχνουν παραμύθια.

Σκίτσα θα δεις εδώ κι εκεί και το χαρτί γεμίζει.

Μα αν ο χώρος δεν αρκεί, το τέλος ποιος ορίζει;

Ιώδιο είναι της θάλασσας, αλμύρα στο νερό της.

Καλά κρυμμένος θησαυρός, χαμένος στο βυθό της.

Αν είναι δένδρο η ζωή, η αγάπη είναι η ρίζα.

Που τον κορμό της έθρεψε, όμως και τα φύλλα.

Στον πόλεμο η αγάπη να ‘τανε μια πλούσια πανοπλία.

Ξίφη εχθρού να μη τρυπούν το σώμα με μανία.

Σε πάπυρο η αγάπη γράφηκε με έντονο μελάνι.

Κι αν αυτός ξεθώριασε, αυτή δε ξεθυμάνει.

Ό, τι και να ‘σαι αγάπη μου , μείνε εδώ μαζί μου.

Εσύ είσαι ο πόνος μου, συνάμα η θαλπωρή μου.

Μυράντα Χαραλαμπάκη Β’5.